Phillips Curve. Καμπύλη Phillips. Είναι μία καμπύλη (μακροοικονομικό μοντέλο) που δείχνει τη σχέση μεταξύ του πληθωρισμού και της ανεργίας.
Πήρε το όνομά της από τον ΝεοΖηλανδό οικονομολόγο A.W. Phillips (1914-1975), ο οποίος μελέτησε την ανεργία και τους μισθούς στο Ην.Βασίλειο κατά τα έτη 1861-1957 όταν εργάζονταν στο London School of Economics. Ο Phillips βρήκε την αντίστροφη σχέση μεταξύ του επιπέδου της ανεργίας και του ρυθμού μεταβολής των μισθών (wage inflation). Μετά την δημοσίευση αυτής της μελέτης το 1958, η σχέση επεκτάθηκε περισσότερο σε ρυθμό μεταβολής των τιμών (πληθωρισμός).
Η μελέτη του Phillips φαίνεται ως εύληπτη: Μείωση της ανεργίας σηματοδοτεί αύξηση της ζήτησης για εργασία η οποία επιφέρει ανοδική πίεση στους μισθούς. Οι επιχειρήσεις που σκοπό έχουν την μεγιστοποίηση των κερδών τους, θα ανεβάσουν τις τιμές των προϊόντων σε απάντηση της αύξησης του εργατικού τους κόστους.
Άρα:
• Μείωση ανεργίας συνδέεται με υψηλότερο πληθωρισμό
• Αύξηση της ανεργίας συνδέεται με χαμηλότερο πληθωρισμό
Αυτό το αντιστάθμισμα ανεργίας-πληθωρισμού φαίνεται ότι υφίσταντο στις ΗΠΑ κατά τις 10ετίες του 1950 και 1960 όπως φαίνεται και στο παρακάτω διάγραμμα:
Κατά τις πιο πρόσφατες 10ετίες όμως η σχέση μεταξύ των 2 μεταβλητών είναι λιγότερο εμφανής. Ειδικά εάν δούμε μετά το 2012, η ανεργία κινείται σε χαμηλά επίπεδα 50ετίας και ο πληθωρισμός έχει παραμείνει χαμηλός, ακόμα και κάτω από το στόχο του 2% που έχει θέσει η FED. Θα λέγαμε ότι η καμπύλη Phillips έχει γίνει ‘επίπεδη’ ή ότι η σχέση των 2 μεταβλητών ότι δεν είναι τόσο ισχυρή όσο παλιά.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι η FED άτυπα από το 1996 και επίσημα από τις 25/01/2012 στοχεύει σε πληθωρισμό 2% (Δες περισσότερα για τη στόχευση πληθωρισμού εδώ). Έτσι έχοντας στόχο για τον πληθωρισμό ξεκάθαρα προς το κοινό καταφέρνει να έχει ένα χαμηλότερο και ένα πιο σταθερό πληθωρισμό. H στόχευση πληθωρισμού βοηθά στο να διατηρηθούν οι μακροπρόθεσμες προσδοκίες για τον πληθωρισμό καλά συγκρατημένες, και κατ’αυτόν τον τρόπο να προαχθεί η σταθερότητα των τιμών (και ο μετριασμός των μακροπρόθεσμων επιτοκίων). Επομένως, φαίνεται ότι υπάρχει πλέον μία αλλαγή της δυναμικής σχέσης μεταξύ ανεργίας και πληθωρισμού.